به نقل از «خبرآنلاین»

سفر وزیر دفاع آمریکا به هند با چه هدفی انجام شد؟

تاریخ انتشار: ۱۶ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۹۱۱۵۶۳

به گزارش خبرآنلاین لوید آستین وزیر دفاع آمریکا بعد از سفر خود به سنگاپور برای شرکت در اجلاس شانگری لا روز دوشنبه وارد هند شد. در این سفر که دومین سفر آستین به هند بود، با آجیت دووال مشاور امنیت ملی کشور میزبان دیدار کرد. وی در آستانه ورود به هند در توئیتر خود چنین نوشت: «من به هند برمی گردم تا با رهبران کلیدی برای گفتگو در مورد تقویت مشارکت اصلی دفاعی خود دیدار کنم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ما با هم در حال پیشبرد یک چشم انداز مشترک برای هند و اقیانوس آرام آزاد و باز هستیم.» آستین در دیدار خود با دوال درباره مسائل امنیتی منطقه‌ای و جهانی از جمله امنیت دریایی در منطقه اقیانوس هند تبادل نظر کرد. وی از دیدگاه آقای دوال در مورد منافع و اهداف مشترک امنیتی و ایده های او برای همکاری بیشتر دریایی استقبال کرد.

آستین همچنین با راجنات سینگ همتای هندی خود در خصوص راههای توسعه همکاری دو جانبه گفتگو کرد. وزیر دفاع هند، در آستانه این دیدار در توییتی نوشت که «مذاکرات با لوید آستین، وزیر دفاع آمریکا شامل همگرایی منافع استراتژیک و افزایش همکاری امنیتی است». در ادامه توئیت او آمده است: «مشارکت هند و ایالات متحده برای تضمین یک منطقه آزاد، باز و محدود به قوانین هند و اقیانوسیه بسیار مهم است. ما مشتاقانه منتظر همکاری نزدیک با ایالات متحده در سراسر حوزه ها برای ظرفیت سازی و تحکیم بیشتر مشارکت استراتژیک خود هستیم».

در بیانیه وزارت دفاع هند آمده است که در دیدار آستین و راجنات سینگ تصمیم گرفته شد که هند و آمریکا فرصت هایی را برای توسعه مشترک فناوری های جدید و تولید مشترک سیستم های موجود و جدید شناسایی کنند و افزایش همکاری میان صنایع دفاعی دو کشور را تسهیل کنند. همچنین در این بیانیه آمده است که آنها همچنین در مورد مسائل امنیتی منطقه ای بحث و گفتگو کردند و متعهد به تقویت همکاری عملیاتی در تمامی بخش های نظامی، با هدف حمایت از نقش پیشرو هند به عنوان تامین کننده امنیت در منطقه هند و اقیانوسیه شدند.

در بیانیه پنتاگون نیز آمده است که نقشه راه جدید همکاری های صنعتی دفاعی آمریکا و هند، همکاری ها در زمینه فناوری و تولید مشترک را در زمینه هایی مانند جنگ هوایی و سیستم های زمینی، اطلاعات، نظارت و شناسایی، مهمات و زیردریایی, تسریع می کند.گفتنی است که مودی، نخست وزیر هند نیز قرار است در ۲۲ ژوئن به ایالات متحده سفر کند.

هدف دو کشور از نزدیکی به هم

هند در حال تقویت صنایع دفاعی خود برای دستیابی به فناوری های جدید و کاهش اتکا به واردات، به ویژه از روسیه- بزرگترین تامین کننده سخت افزار نظامی هند با وجود جنگ در اوکراین- است. هند که به گفته کارشناسان تا ۶۰ درصد تجهیزات دفاعی خود را از روسیه می خرد در حال تلاش برای ایجاد تعادل در روابط خود با واشنگتن و مسکو است و درصدد است وابستگی خود به روسیه را با خرید از ایالات متحده، فرانسه، آلمان و سایر کشورها کاهش دهد. تجارت دفاعی ایالات متحده با هند از نزدیک به صفر در سال ۲۰۰۸ به بیش از ۲۰ میلیارد دلار در سال ۲۰۲۰ رسیده است. خریدهای عمده هند از ایالات متحده شامل هواپیماهای گشت دریایی دوربرد، هواپیماهای حمل و نقل C-۱۳۰، موشک ها و هواپیماهای بدون سرنشین می شود. واشنگتن نیز در حال تلاش برای تعمیق روابط با بزرگترین واردکننده تسلیحات در جهان است و روابط عمیق‌تر با هند را به عنوان وزنه تعادلی برای تسلط چین در منطقه می‌بیند.

عضویت هند و ایالات متحده در گروه بندی کواد به همراه ژاپن و استرالیا، گامی به سوی مهار چین قلمداد شده است اما چنین قضاوتی می تواند شتابزده باشد. هند به رغم نگرانی از چین به ویژه به موجب مناقشات مرزی در ناحیه آکسای چین و تبت و همچنین نفوذ فزاینده پکن در شبه قاره هند و کشورهایی مانند بنگلادش، نپال، سریلانکا و مالدیو که سابقاً تحت نفوذ انحصاری دهلی نو محسوب می شدند، منبعی مهم برای تجارت با هند نیز هست. رهبران هند امیدوارند که بتوانند راهی برای مهار ابعاد مخرب نفوذ چین پیدا کنند بدون آنکه لازم باشد برای رسیدن به این هدف، خصومت میان این دو کشور مجهز به تسلیحات هسته ای را افزایش دهند. همکاری امنیتی و نظامی هند و ایالات متحده، پایه‌ای ضروری برای هدف هند تلقی شده؛ بخصوص که هند را بزرگترین دموکراسی جهان بلحاظ شمار جمعیت نیز به حساب می آورند و در دنیای سیاه و سفیدی که واشنگتن میان دموکراسی ها و حکومت های اقتدارگرا ترسیم می کند، می تواند یک سرمایه عظیم باشد. نزدیکی هند به دریای آندمان و تنگه استراتژیک مالاکا، ایالات متحده را امیدوار کرده که بتواند هند را به سدی در برابر نفوذ چین به سوی جنوب اقیانوس آرام تبدیل کند. با این حال، مواهب هند برای ایالات متحده نه تنها موازنه چین در شرق آسیا بلکه موازنه آن در آسیای مرکزی و جنوبی هم هست؛ به ترتیب، جاییکه با عضویت هند در سازمان همکاری شانگهای می تواند نقش تروایی برای جلوگیری از تبدیل شدن این سازمان به یک نهاد ضدغربی باشد و همچنین جاییکه روابط استراتژیک چین و پاکستان در دسترسی به دریای عمان را محدود می کند. هند به خوبی توانسته با استفاده از نیاز ایالات متحده به این موازنه های بین المللی، جای تازه ای برای خود دست و پا کند اما در همان حال از مزایایی که تعمیق مناسبات تجاری با چین ارائه می کند، بهره ببرد. راهی که به نظر می رسد تا سالهای آینده مبنای استراتژی هند در سیاست جهانی باقی خواهد ماند.

۳۱۱۳۱۱

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1774382

منبع: خبرآنلاین

کلیدواژه: لويد آستين ایالات متحده آمریکا هندوستان ایالات متحده وزیر دفاع

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۹۱۱۵۶۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دامی که آمریکا برای عراق پهن کرد

مینا العریبی، سردبیر روزنامه انگلیسی زبان در مقاله The National «عراق را ترک نکنید؛ در چرایی تداوم حضور آمریکا در عراق» که در وب سایت فارن افرز منتشر شده است، سعی در توجیه تداوم حضور آمریکا در عراق داشته است.

به گزارش فرهیختگان به نقل از العریبی در این مقاله سعی کرده آمریکا را ضامن حاکمیت عراق توصیف کند؛ گزاره‌ای که بی‌پایه بودن آن در نگاهی سطحی به وضعیت عراق در طول سالیان اشغال روشن می‌شود. نکته مهم‌تری که خوانش این مقاله آن را روشن می‌سازد، بیم آمریکا و حامیان آن از پیوند محکم جمهوری اسلامی ایران و عراق و ارتباطات قوی دو کشور است.

اکثر نخست‌وزیران عراق در دو دهه گذشته در مقطعی از ارتش آمریکا خواسته‌اند کشورشان را ترک کنند.

مذاکرات دوجانبه طی ۱۵ سال گذشته یا بیشتر سبب شده است حضور نظامی ایالات‌متحده در عراق از زمان اوج آن در سال ۲۰۰۷، یعنی زمانی که ۱۷۰ هزار نیروی آمریکایی به‌عنوان بخشی از «بسیج» مبارزه با القاعده و پشتیبانی از نیرو‌های مسلح این کشور که پس از متلاشی شدن از سوی واشنگتن در سال ۲۰۰۳ هنوز در مرحله بازسازی خود بودند، به‌شدت کاهش یابد.

تعداد فعلی سربازان آمریکایی در عراق اکنون ۲۵۰۰ نفر است. تهدید ایجاد شده از سوی القاعده و داعش در این کشور هم به میزان قابل‌توجهی کاهش یافته و اعمال خشونت‌آمیز چشمگیر هم نادر شده، شرایطی که توجیه‌کننده حضور کمرنگ نیرو‌های آمریکایی در عراق است.

اکنون سودانی به دنبال پایان دادن به ماموریت نظامی آمریکا در عراق است. اگرچه سودانی به‌عنوان فرمانده کل قوا عملا باید بر تمام نهاد‌های مسلح عراقی تفوق داشته باشد، اما در عمل، گروه‌های شبه‌نظامی یا به‌صورت خودمختار یا از طریق نیرو‌های بسیج مردمی -سازمانی فراگیر که از نظر قانونی بخشی از دستگاه امنیتی عراق بوده، اما مستقیما با سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران- هماهنگی دارد.

هنگامی که سودانی در ۱۵ آوریل با جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا در واشنگتن دیدار کند، از ایالات‌متحده درخواست خواهد کرد تمام نیرو‌های آمریکایی را از عراق خارج کند، اما بعید است که طرحی برای مقابله با شبه‌نظامیان پس از خروج این نیرو‌ها ارائه کند.

اگر حضور نظامی ایالات‌متحده در عراق به پایان برسد، احتمالا متعاقبا شاهد ایجاد اختلافات سیاسی خواهیم بود. پیشرفت‌های حاصل شده برای نیرو‌های مسلح عراق از سال ۲۰۱۴ یعنی زمانی که آن‌ها نتوانستند مانع پیشروی داعش در یک‌سوم خاک خود شوند، در صورت برداشته شدن دست حمایت ایالات‌متحده ممکن است از بین برود. واشنگتن اکنون باید از اهرم نفوذ خود در بغداد برای حفظ حضور نظامی غیرجنگی، مشابه نیرو‌هایی که در آلمان، ژاپن، فیلیپین و کشور‌های دیگر دارد، استفاده کند.

فضای مذاکره

حضور ایالات‌متحده در عراق در برهه‌ای ناپایدار برای خاورمیانه در کانون توجه قرارگرفته است. جنگ در نوار غزه فرصت‌هایی را برای آن دسته از بازیگران خارجی ایجاد کرده است که به دنبال سود بردن از ویرانی‌ها هستند، ازجمله ایران. نیرو‌های نیابتی ایران اکنون بیش از هر زمان دیگری فعال هستند و تهران خواستار چیزی جز کاهش حضور ایالات متحده در منطقه و ترک کامل عراق نیست.

ایالات‌متحده امروز دوستان زیادی در رهبری عراق ندارد؛ وضعیتی که نتیجه عدم تعامل دیپلماتیک این کشور در طول سال‌ها به شمار می‌رود. با این حال، این امر بدان معنا نیست که سیاستمداران عراقی همگی خواهان خروج نیرو‌های آمریکایی از این کشور هستند.

در این میان سیاست‌های دولت عراق نیز تا حدودی متناقض است. تلاش‌های کنونی برای پایان دادن به حضور نظامی ایالات‌متحده بخشی از تلاش گسترده‌تر بغداد برای محدود کردن نفوذ بین‌المللی در این کشور است؛ دولت عراق همچنین استفاده از دینار عراق را برای معاملات مالی به‌جای دلار آمریکا دنبال می‌کند و نهاد ماموریت کمک‌رسانی سازمان ملل به عراق را نیز که به نظارت بر انتخابات و تشویق گفتگو میان احزاب سیاسی رقیب کمک کرده، محدود کرده است.

با این حال، دولت عراق همچنان به دنبال برقراری پیوند نظامی با غرب است. گروه مامور ناتو در عراق که به آموزش و مشاوره نیرو‌های عراقی کمک می‌کند، برخلاف آمریکا، زیر بار انتقاد‌ها قرار ندارد.

دلایل بقا

دولت‌های پیشین ایالات‌متحده تلاش‌های مختلفی را برای پاسخگویی به خواسته‌های عراق برای مذاکره مجدد درباره حضور نظامی ایالات متحده در عراق انجام داده‌اند. خاطرات وعده رئیس جمهور اوباما برای خروج نیرو‌های آمریکایی از عراق و بازگشت سه‌سال بعد آن‌ها به این کشور هنوز هم در خاطرات اهالی عراق زنده است.

برای بیش از دو دهه، عراق سنگ بنای سیاست خاورمیانه‌ای ایالات‌متحده بوده و فعالیت‌های نظامی ایالات‌متحده بیشتر بر تهدید تروریستی القاعده و بعدا داعش متمرکز بوده است. البته اگرچه این گروه‌ها هنوز هم تهدید به‌شمار می‌روند، دامنه دست درازی آنان به‌شدت کاهش یافته است، اما در این میان خطرات دیگری در قالب گروه‌های شبه‌نظامی سرکش پدیدار شده است که بیشتر آن‌ها از سوی تهران تغذیه می‌شوند.

البته ایالات‌متحده در این میان بدون اهرم فشار هم نیست. عراق همچنان به‌شدت به حمایت سیاسی و نظامی واشنگتن برای تقویت نیرو‌های مسلح خود و همکاری با شرکای منطقه‌ای متکی است.

آزمون اراده‌ها

یک تناقض کلیدی در بطن سیاست عراق وجود دارد؛ درخواست‌های ارائه‌شده برای حاکمیت بیشتر عراق که در عمل به خروج نیرو‌های آمریکایی ترجمه می‌شود، توسط گروه‌هایی تحریک می‌شود که خود با گرفتن دستورات از تهران، اقتدار دولت عراق را تضعیف می‌کنند. ایالات‌متحده ضربه اولیه را [به حاکمیت عراق]با جنگ و اشغال سال ۲۰۰۳ وارد کرد و آسیب به حاکمیت عراق به شبه‌نظامیان و دیگر بازیگران غیردولتی اجازه داد تا در سال‌های پس از آن تکثیر شوند.

موضوع حضور نیرو‌های آمریکایی در عراق به آزمون اراده بین بازیگران سیاسی خواستار هماهنگی بغداد با تهران و کسانی تبدیل شده که می‌خواهند استقلال عراق را از طریق ایجاد توازن در روابط با تهران و واشنگتن تضمین کنند. آنچه در این بحث مطرح است بسیار بزرگ‌تر از چند هزار سرباز غیرجنگی است. به‌نفع عراق و ایالات‌متحده است بر سر یک توافق بلندمدت مذاکره کنند که مساله سربازان را حل و در مرحله بعدی روابط ایالات‌متحده و عراق را تنظیم کنند.